Εγώ, το χάμστερ κι ο Σαββόπουλος

Δημήτρης Καμπουράκης

Ο γυμνασιάρχης ήταν ένα στριμμένο άντερο. Με το παραμικρό μοίραζε αποβολές. Άλλοι καιροί. Μιλάμε για επαρχιακό γυμνάσιο πριν τριάντα πέντε χρόνια. Ξέρετε τι σήμαινε βαθιά ελληνική επαρχία εν έτει 1977; Η Αθήνα ήταν πολύ μακριά, πέρα απ’ την άκρη της απελπισιάς. Ο πατέρας σου, ο μπάρμπας σου, ο χωροφύλακας, ο γυμνασιάρχης, ο επιστάτης του σχολειού, είχαν απόλυτες εξουσίες πάνω σου. Ο αυστηρός γείτονας που σε πετύχαινε να βγαίνεις στα μουλωχτά απ’ το μπιλιάρδο, δεν ενημέρωνε το σπίτι σου, σε πλάκωνε κατ’ ευθείαν στις σφαλιάρες.

Τα Σαββατόβραδα λέγαμε ότι θα πάμε βόλτα κι εμείς πηγαίναμε σε μια τρισάθλια ντισκοτέκ, όπου παριστάναμε ότι χορεύαμε με το μάτι μας θολό για γυναίκα. Οι κοπελιές ήταν κλεισμένες στα σπίτια, τις βλέπαμε μόνο στο φροντιστήριο αφού τα γυμνάσια ήταν χωρισμένα σε αρρένων και θηλέων. Βέβαια, από τη μακρινή Αθήνα κατέφθαναν κάτι σκόρπιες πληροφορίες που αποκτούσαν την ισχύ μύθου. Άλλες ιδέες, άλλες απόψεις, άλλες πράξεις, άλλοι άνθρωποι, άλλες μουσικές, άλλη ζωή. Η ασπρόμαυρη τηλεόραση δεν τα ‘δειχνε αυτά, μόνο κάτι μακρυμάλληδες φοιτητές μας τα διηγούνταν τα καλοκαίρια που γύριζαν σπίτια τους. Κι εμείς ονειρευόμασταν να φύγουμε... να πάρουμε ένα καράβι και να φύγουμε τρέχοντας… να πάμε εκεί πάνω… εκεί που όλα ήταν αλλιώς.

περισσότερα στο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=30347