Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, Οι «58» κι ο Βενιζέλος

Αν παρατηρήσει κανείς τις εξελίξεις στον λεγόμενο χώρο της Κεντροαριστεράς, δηλαδή ακριβέστερα της σοσιαλδημοκρατίας, διακρίνει ένα παράδοξο. Τα κόμματα που την εκπροσωπούν έχουν εξαφανιστεί δημοσκοπικά τη στιγμή που ταυτόχρονα ένα γεμάτο και άνετο 35%, που ανήκει αποκλειστικά σε αυτό τον πολιτικό χώρο, δεν τοποθετείται εκλογικά, γιατί δεν αντιπροσωπεύεται από κανένα κόμμα! Σε αυτό το ποσοστό ανήκουν ευρύτερα ιδεολογικά και όσοι απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ αλλά και σε όσους δηλώνουν «παρών» στο νέο κόμμα του Θεοδωράκη. Αν μάλιστα βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο και μια συνεκτική ιδεολογική πλατφόρμα, τότε η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία μπορεί άνετα να αποσπάσει σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων και από τα υπόλοιπα κόμματα, κυρίως δε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους δεν δημιουργούνται ούτε μέσω υπογραφών, όσο βαρυσήμαντες και σημαντικές κι αν είναι, όσο κι αν οι περισσότερες απ’ αυτές είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα, ούτε και με προσωπικές επαφές επώνυμων που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Αυτό έγινε περισσότερο από φανερό με την Κίνηση των 58, η οποία αρχικά έδειξε να είναι ελπιδοφόρα, για να καταλήξει μέσα από μια σειρά διεργασιών να αποτελέσει άλλοθι του τραγικού Βενιζέλου, ο οποίος είναι πλέον εμφανές ότι δεν είναι ικανός να αντιστρέψει τη σε βάρος του κατάσταση.

Συνέχεια >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>