Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης, Δημοσκοπήσεων παράδοξα

Τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων αντιμετωπίζονται ως άθλημα στο οποίο κάποιος αποφασίζει τις λεπτομέρειες για το αποτέλεσμα – την πολυπόθητη πρωτιά! –, που συνήθως κρίνεται για ελάχιστα δευτερόλεπτα ή χιλιοστά… Στην πολιτική, ωστόσο, αυτές οι μονάδες μέτρησης δεν κάνουν τη διαφορά, ούτε και πολύ περισσότερο δικαιολογούν τους διαφόρους κομματικούς - οπαδικούς πανηγυρισμούς. Η πολιτική δεν βασίζεται στις εντυπώσεις, κυρίως σε περιόδους σαν κι αυτές που διανύουμε, αλλά στην πρακτική επαλήθευση, πράγμα που σημαίνει ότι οι διαφορές για να έχουν νόημα πρέπει να είναι ευδιάκριτες.
Τα αποτελέσματα των διαφόρων δημοσκοπήσεων, όπου οι άνθρωποι ερωτώνται ό,τι είναι δυνατόν να μετρηθεί, έτσι ώστε το ένα αποτέλεσμα να… αντικρούει το άλλο, δεν δείχνουν το πρώτο ή το δεύτερο – και πάει λέγοντας – κόμμα, αλλά τις ελάχιστες διαφορές στις κυρίαρχες προτιμήσεις, οι οποίες δεν είναι κατά καμία έννοια πλειοψηφικές στο σύνολο της κοινωνίας. Ο πιο κατάλληλος να κυβερνήσει ανήκει σε άλλο κόμμα από εκείνο που πλειοψηφεί! Πράγμα το οποίο με στοιχειώδη λογική σημαίνει (σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις) ότι ο Τσίπρας πρέπει να πάει στη Ν.Δ. και στον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει ο Σαμαράς! Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πρώτο κόμμα με τον Τσίπρα, ενώ ο Σαμαράς υποδεικνύεται ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός με τη Ν.Δ.!
Ωστόσο, όλες αυτές οι «αξιόπιστες» και πολύ χρήσιμες για το κομματικό παιχνίδι των εντυπώσεων δημοσκοπήσεις καταγράφουν και άλλες πραγματικότητες που αποσιωπούνται. Για παράδειγμα ότι αυτό το περίπου 28% του πρώτου κόμματος δεν είναι ακριβώς αντιπροσωπευτικό του συνόλου του εκλογικού σώματος αν αφαιρέσει κανείς τα λευκά, τα άκυρα ή τις αποχές. Είναι κάτι αρκετά λιγότερο σε πραγματικά ποσοστά. Κι όμως, δεχόμαστε να κυβερνήσει μια τέτοια μειοψηφία που μόλις να υπερβαίνει σε καθαρές μονάδες το 20% του εκλογικού σώματος.
Με δυο λόγια, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να παραμερίσει τους πρώιμους πανηγυρισμούς που καθιστούν τις εκλογές φτηνό κομματικό πανηγυράκι και να σκεφτεί ότι έτσι πιθανότατα το εκλογικό σώμα να ζητά από εδώ και πέρα (αντί για κομματικά ναυάγια…) καταρχήν κυβερνήσεις συνεργασίας, δεύτερον μεγάλες συναινέσεις προς όφελος της κοινωνίας και όχι των κομμάτων και τρίτον άλλους πρωταγωνιστές σε αυτό το νέο πολιτικό σκηνικό που έχει στηθεί ήδη – ενώ κάποιοι εξακολουθούν να το βλέπουν και το ερμηνεύουν σα να αφορά το μαγαζάκι τους.

Το Ποντίκι