Πέρασαν οι παλιές δόξες του κράτους ως ενοποιητικού φορέα των πολιτών, ότι αυτό και μόνον αυτό είναι ικανό να επιλύει τις συγκρούσεις, ότι είναι ο εγγυητής της δημόσιας ευημερίας και της προόδου· ότι διασφαλίζει την αφθονία, προάγει την ισότητα, προασπίζει την ιδιοκτησία, κατανέμει δικαιοσύνη και άλλα πολλά που είχε επενδυθεί και «καμάρωνε» ότι τα έχει επιτύχει.
Ασφαλώς και έχει αποτύχει οικτρά και αυτό οφείλεται στην ίδια του τη δομή (έδαφος, βία) περισσότερο και όχι ότι κάποια στιγμή οι πολίτες ξυπνήσαμε και πήραμε χαμπάρι ότι είμαστε απλοί υπήκοοι. Ολα, πλέον, έχουν τιναχτεί τον αέρα και το κράτος δεν μπορεί να πείσει ότι είναι το κέντρο της πολιτικής ζωής. Αδυνατεί να προσφέρει πρόνοια, δικαιοσύνη, ελευθερία· αντ’ αυτών προβαίνει σε ολοκληρωτικούς περιορισμούς, σε φτηνή προπαγάνδα μέσω των υπηρετών που διαθέτει στα μέσα επικοινωνίας (ο θεός να την κάνει επικοινωνία) και, τέλος, σε ανηλεή επίθεση εναντίον των νέων φτωχών, που είναι, όμως, η πλειονότητα. Φαίνεται να πνέει τα λοίσθια μεν, οι υπηρέτες του όμως δεν παραδίδονται τόσο εύκολα· όλο και κάτι εφευρίσκουν, όλο και κάποιος «αφελής» εμφανίζεται σαν δεκανίκι. Οχι αφελής, αλλά επίδοξος κατακτητής του θρόνου του κράτους.
Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, που έχει παραμυθιάσει πολλούς ότι, μόλις έρθει στην εξουσία, το πολιτικό σύστημα θ’ αρχίσει να εξυγιαίνεται, λες κι είναι θέμα ηθικών προτύπων ή έντιμων κομμάτων το αν το σύστημα θα είναι καλό ή κακό· κοινωνικό πάντως δεν θα ‘ναι, ουδέποτε ήταν, μια και η κοινωνία απλώς επικροτούσε τη συγκρότηση κράτους-συστήματος χωρίς δυνατότητα της παραμικρής παρέμβασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται κομπορρημονώντας ότι αντιπροσωπεύει το εν τρίτον του ελληνικού λαού. Ετσι είναι. Ομολογεί έτσι την πίστη του στον θεσμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που πολλοί μεν θεωρούν πως είναι ό,τι καλύτερο δυνατόν ώς τώρα, δεν παύει όμως να είναι αυτή που εκφυλίστηκε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα σε όλες τις καθωσπρέπει δυτικές δημοκρατίες, χωρίς να λογαριάζουν το δίκαιο και την κοινωνία (Γκουαντάναμο, Ζώνες Αποκλεισμού, ωμή αστυνομική βία, στρατιωτικές διατάξεις και λοιπά).
Εντάξει, εδώ πάμε να σώσουμε το ελάχιστο, την αξιοπρέπεια, τον μισθό, το σπίτι, την τροφή. Καλώς. Να ξέρουμε όμως πού οδηγούν η αφέλεια και η πίστη σε κοινωνικό τάχα κράτος.
Να μην οδηγηθούμε σε βαθιά, χωρίς επιστροφή απογοήτευση τουλάχιστον και ας έχουμε κατά νου ότι κορύφωση της πολιτικής συνύπαρξης δεν είναι το κράτος και η θεσμική του βία και ότι είναι ενοποιό στοιχείο όχι της κοινωνίας, αλλά του καπιταλισμού. Καλώς. Αλλα λόγια· ν’ αγαπιόμαστε.
Εφημερίδα Συντακτών
Ασφαλώς και έχει αποτύχει οικτρά και αυτό οφείλεται στην ίδια του τη δομή (έδαφος, βία) περισσότερο και όχι ότι κάποια στιγμή οι πολίτες ξυπνήσαμε και πήραμε χαμπάρι ότι είμαστε απλοί υπήκοοι. Ολα, πλέον, έχουν τιναχτεί τον αέρα και το κράτος δεν μπορεί να πείσει ότι είναι το κέντρο της πολιτικής ζωής. Αδυνατεί να προσφέρει πρόνοια, δικαιοσύνη, ελευθερία· αντ’ αυτών προβαίνει σε ολοκληρωτικούς περιορισμούς, σε φτηνή προπαγάνδα μέσω των υπηρετών που διαθέτει στα μέσα επικοινωνίας (ο θεός να την κάνει επικοινωνία) και, τέλος, σε ανηλεή επίθεση εναντίον των νέων φτωχών, που είναι, όμως, η πλειονότητα. Φαίνεται να πνέει τα λοίσθια μεν, οι υπηρέτες του όμως δεν παραδίδονται τόσο εύκολα· όλο και κάτι εφευρίσκουν, όλο και κάποιος «αφελής» εμφανίζεται σαν δεκανίκι. Οχι αφελής, αλλά επίδοξος κατακτητής του θρόνου του κράτους.
Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, που έχει παραμυθιάσει πολλούς ότι, μόλις έρθει στην εξουσία, το πολιτικό σύστημα θ’ αρχίσει να εξυγιαίνεται, λες κι είναι θέμα ηθικών προτύπων ή έντιμων κομμάτων το αν το σύστημα θα είναι καλό ή κακό· κοινωνικό πάντως δεν θα ‘ναι, ουδέποτε ήταν, μια και η κοινωνία απλώς επικροτούσε τη συγκρότηση κράτους-συστήματος χωρίς δυνατότητα της παραμικρής παρέμβασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται κομπορρημονώντας ότι αντιπροσωπεύει το εν τρίτον του ελληνικού λαού. Ετσι είναι. Ομολογεί έτσι την πίστη του στον θεσμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που πολλοί μεν θεωρούν πως είναι ό,τι καλύτερο δυνατόν ώς τώρα, δεν παύει όμως να είναι αυτή που εκφυλίστηκε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα σε όλες τις καθωσπρέπει δυτικές δημοκρατίες, χωρίς να λογαριάζουν το δίκαιο και την κοινωνία (Γκουαντάναμο, Ζώνες Αποκλεισμού, ωμή αστυνομική βία, στρατιωτικές διατάξεις και λοιπά).
Εντάξει, εδώ πάμε να σώσουμε το ελάχιστο, την αξιοπρέπεια, τον μισθό, το σπίτι, την τροφή. Καλώς. Να ξέρουμε όμως πού οδηγούν η αφέλεια και η πίστη σε κοινωνικό τάχα κράτος.
Να μην οδηγηθούμε σε βαθιά, χωρίς επιστροφή απογοήτευση τουλάχιστον και ας έχουμε κατά νου ότι κορύφωση της πολιτικής συνύπαρξης δεν είναι το κράτος και η θεσμική του βία και ότι είναι ενοποιό στοιχείο όχι της κοινωνίας, αλλά του καπιταλισμού. Καλώς. Αλλα λόγια· ν’ αγαπιόμαστε.
Εφημερίδα Συντακτών
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.