20.1.14

Το αληθινό σκάνδαλο στη Γαλλία

του Paul Krugman
Το Βήμα, The New York Times

Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στον Φρανσουά Ολάντ, τον πρόεδρο της Γαλλίας, ιδίως από τότε που έγινε σαφές διότι δεν είχε σκοπό να τα βάλει με την καταστροφική, προσανατολισμένη στη λιτότητα πολιτική ορθοδοξία. Αλλά τώρα έκανε κάτι πραγματικά σκανδαλώδες. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στη φημολογούμενη σχέση του με μία ηθοποιό, που, αν είναι αλήθεια ούτε έκπληξη προκαλεί (μιλάμε για τη Γαλλία, έτσι; ) ούτε και ενοχλεί. Όχι, αυτό που προκαλεί είναι η υιοθέτηση απαξιωμένων δεξιών οικονομικών δογμάτων.

Είναι μία υπενθύμιση ότι τα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης δεν οφείλονται αποκλειστικά στις κακές ιδέες της Δεξιάς. Σύμφωνοι, ανάλγητοι και άστοχοι συντηρητικοί κατευθύνουν τις πολιτικές επιλογές, αλλά διευκολύνονται από άνευρους, «θολωμένους» πολιτικούς της μετριοπαθούς Αριστεράς.

Σήμερα η Ευρώπη δείχνει να βγαίνει από τη διπλή ύφεση και η οικονομία της δείχνει να αναπτύσσεται λίγο. Αλλά αυτή η μικρή ανάκαμψη έρχεται έπειτα από χρόνια καταστροφικών επιδόσεων. Πόσο καταστροφικών; Σκεφτείτε: Μέχρι το 1936, επτά χρόνια αφότου ξέσπασε η Μεγάλη Ύφεση, η Ευρώπη αναπτυσσόταν, με το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ να αγγίζει ιστορικά υψηλά. Αντίθετα, το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ της σημερινής Ευρώπης είναι χαμηλότερο από το 2007, όταν και έφθασε στο αποκορύφωμά του - και ανεβαίνει αργά.

Το να τα πηγαίνεις χειρότερα από ό,τι στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης είναι, θα μπορούσε κάποιος να πει, αξιοσημείωτο κατόρθωμα. Πώς τα κατάφεραν οι Ευρωπαίοι; Το 1930, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είχαν εγκαταλείψει την οικονομική ορθοδοξία. Εγκατέλειπαν τον κανόνα του χρυσού. Σταμάτησαν να προσπαθούν να εξισορροπήσουν τον προϋπολογισμό τους. Και κάποιες άρχισαν να εξοπλίζονται, γεγονός που είχε ως παράλληλο αποτέλεσμα την οικονομική ανάκαμψη.

συνέχεια του άρθρου >>>

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.