Τα φαντάσματα μιας κοντόθωρης Ευρώπης

Του Παντελή Μπουκάλα
Η σκηνή που ξετυλίχτηκε δύο χρόνια πριν στις Κάννες –τις πολιτικές, όχι τις κινηματογραφικές– δεν τιμά κανέναν. Ούτε τον αφηγητή της (και έναν εκ των πρωταγωνιστών της) ούτε τους άλλους επώνυμους ήρωές της ούτε όσους βολεύτηκαν στο ρόλο του κομπάρσου ή του θύματος με πνεύμα μαζοχιστικό και κακομοίρικο. Δεν τιμά όμως ούτε κι εμάς, τους πολίτες της Ευρώπης. Και δεν μας τιμά επειδή αυτούς τους ηγεμόνες και ηγεμονίσκους εμείς τους επιλέγουμε, με την αυθόρμητη ή χειραγωγημένη ψήφο μας, την αδιάφορη για ανταλλάγματα ή τη χρησιμοθηρική· ενίοτε μάλιστα τους κρίνουμε άξιους για ποσοστά που ξεπερνούν το 40% και αγγίζουν το μεσσιανικό 50%. Εμείς τροφοδοτούμε τη ματαιοδοξία τους, ακόμα κι όταν διαβλέπουμε ότι τους βαραίνουν γνωρίσματα βοναπαρτισμού, όπως στην περίπτωση του Νικολά Σαρκοζί· είχε πιστέψει και αυτός, όπως πολλοί άλλοι πριν, πως η Ιστορία υπήρξε μέχρι τώρα μόνο και μόνο για να τον κοιλοπονέσει και να τον δωρίσει στην ανθρωπότητα.

Συνέχεια >>> Καθημερινή